Zaterdag 27 januari 2018. Ik lig onder een TL-lamp in de behandelkamer bij de fertiliteitsarts. Mijn man zit naast mij en houdt mijn hand vast. Beiden zijn we nerveus. Van alles schiet er door mijn hoofd; gaat onze wens dan eindelijk uitkomen? De eendenbek wordt ingebracht en de geprepareerde zaadcellen worden middels een slangetje hoog mijn baarmoeder ingebracht. 'Zo dat is gebeurd. Maak het vanavond maar extra gezellig.' Mijn man en ik schieten in de lach, gezellig? Die avond heb ik een handbalwedstrijd en hij is mijn coach, echt heel gezellig is dat doorgaans niet. Het romantische is er inmiddels ook wel af, wat hadden we ons dit anders voorgesteld toen we 2 jaar ervoor besloten hadden dat ik zou stoppen met de pil. We lopen een beetje versuft hand in hand het ziekenhuis uit. Pfff 10% kans... Dit gaan twee hele lange weken worden.
Ons hele traject was voor mij reden genoeg om mee te doen aan Moeders voor Moeders
De weg naar deze eerste IUI behandeling was lang. Na 1,5 jaar met zijn tweeën gestunteld te hebben, een cyclus die onwijs onregelmatig was, heel veel negatieve zwangerschapstesten en vooral veel tranen, kregen we in augustus 2017 eindelijk de doorverwijzing naar de poli fertiliteit. Welkom in de medische molen. Na veel onderzoeken, inwendige echo's, het volgen van de eisprong en op commando aan de bak, was ik eind december nog steeds niet zwanger. We kregen de keuze om te starten met IUI en reageerden beiden met een volmondige ‘ja’.
Door mijn onregelmatige cyclus startte ik in januari 2018 met een hormoonbehandeling waarbij ik mijzelf dagelijks injecties toediende. Middels dagelijkse echo's werd de groei van follikels nauwlettend in de gaten gehouden. De laatste week van januari was het eindelijk zover, één follikel was inmiddels tot een mooi eitje uitgegroeid. Op de donderdagavond voor de inseminatie moest ik stipt om 20:30 uur een hormoon injecteren die de eisprong stimuleerde. Ik had die avond de aftrap van het nieuwe jaar op mijn werk en sloop de zaal uit om daar op het toilet het hormoon te injecteren. Stiekem moest ik wel een beetje lachen om deze rare situatie; Zet ‘m op eitje, maak me trots!
En toen, 2,5 week later, stonden wij met een positieve test in onze handen. Mijn man was door het dolle heen, waarbij ik niet blij durfde te zijn en alleen maar vol ongeloof naar de test bleef staren. Onze langgekoesterde wens ging eindelijk in vervulling en op 18 oktober 2018 is onze lieve dochter Isa Sophie geboren.
Wij beseffen ons heel goed dat wij 'geluk' gehad hebben, aangezien er slechts één behandeling nodig was om zwanger te raken. Er zijn veel stellen die een nog langere weg moeten afleggen om hun, soms stille, wens uit te zien komen. En helaas zijn er ook stellen bij waarbij het nooit zal lukken.
Ons hele traject was voor mij reden genoeg om mee te doen aan Moeders voor Moeders, in de hoop bij te kunnen dragen aan het toekomstige geluk van andere stellen. Ons persoonlijke verhaal deel ik nu om het belang in te laten zien van het mooie initiatief van Moeder voor Moeders. Een kleine moeite, maar een heel, heel groots en dankbaar gebaar.