Ik weet het nog goed; in 2016 maakten we een afspraak bij de huisarts. Achteraf gezien is dit de start van ons traject. Zo onbezonnen als we begonnen, zoveel wijzer zijn we nu. Kort nadat mijn partner en ik trouwden in 2015, werd onze kinderwens sterker. Ik stopte met de pil en we besloten te kijken wat er zou gebeuren.
Mijn cyclus was al onregelmatig voordat ik met de pil begon. “Je bent nog jong, het komt waarschijnlijk vanzelf op de rit wanneer je ouder wordt,” zei de huisarts destijds. Maar er gebeurde niets. De huisarts verwees mij daarom in 2016 door naar de gynaecoloog. Die stelde al snel vast dat ik PCOS heb. PCOS – oftewel polycysteus-ovariumsyndroom – is een hormonale afwijking. Er ontstaan vochtblaasjes (cysten) op de eierstokken. Enkele kenmerken zijn het uitblijven van de menstruatie, een (zeer) onregelmatige cyclus, overgewicht, overbeharing en acne – al zijn niet alle kenmerken altijd van toepassing.
Eenieder die meedoet, is wat mij betreft een heldin!
Ik werd doorverwezen naar de afdeling fertiliteit. De kans om zwanger te worden zonder hulp leek klein. Omdat ik helaas al mijn leven lang last heb van overgewicht, werd het krijgen van ziekenhuishulp bemoeilijkt. Ik heb een aantal rondes ovulatie inductie met clomifeen (medicatie in tabletvorm) geprobeerd. Bij ovulatie inductie wordt de eigroei en eisprong gestimuleerd en gemonitord door middel van zeer frequente echo’s. Ik bleek helaas resistent tegen clomifeen. Vanwege mijn BMI ging de deur dicht; ik zou echt af moeten vallen om te mogen beginnen aan de volgende stap; ovulatie inductie met hormooninjecties.
Een hoop tranen van onmacht en boosheid volgden. Ik besloot uiteindelijk om een Gastric Bypassoperatie te ondergaan in april 2018. Niets had mij immers in het verleden geholpen; iedereen tastte in het duister voor wat betreft de oorzaak van mijn overgewicht. Ik verloor na de operatie uiteindelijk 25 kilo en na een herstelperiode van 1,5 jaar kregen we eind 2019 groen licht om weer te starten bij fertiliteit. Ik mocht hormooninjecties gaan gebruiken. Ronde 2 in april 2020 leek succesvol; ik was zwanger! De blijdschap was van korte duur, want al rond 5 weken ging het mis. Wat een verdriet! We merkten dat het steeds zwaarder werd om optimistisch te blijven. Wanneer was het nou onze beurt?
In september 2020 maakte ik nog bovenstaande foto. Niet wetende of het ooit zou gaan lukken - laat staan wanneer. De enige echofoto's die ik had, waren van rijpende eiblaasjes. De foto symboliseert de onzekerheid, de hoop, al het bloed, zweet en tranen wat in het hele proces is gegaan. Al die witte dopjes zijn naalden. Naalden behorend bij de injectiepennen die ook op de foto staan (slechts een gedeelte van de totale collectie). Wat haast onmogelijk leek, is inmiddels werkelijkheid geworden. In augustus dit jaar verwachten wij een kindje!
Ik merk dat er een taboe heerst op het onderwerp vruchtbaarheidsproblemen. Dat is zo jammer, want de feiten zijn dat ongeveer 1 op de 6 stellen ermee te kampen heeft. Een fertiliteitstraject doet iets met je. Ik heb het als zwaar ervaren. Mentaal, maar ook fysiek. Elke keer weer naar het ziekenhuis, teleurstellingen incasseren en steeds weer die naald in je buik zetten. Maar ook het volgende cliché is waar; het is het uiteindelijk allemaal waard! Wat dat betreft kan ik het werk van Moeders voor Moeders ook alleen maar toejuichen. De geneesmiddelen voor vruchtbaarheidsbehandelingen die dankzij Moeders voor Moeders vervaardigd kunnen worden zijn zó ontzettend nodig! Er zijn zoveel vrouwen afhankelijk van deze medicatie. Eenieder die meedoet, is wat mij betreft een heldin. Zo’n kleine moeite, zoveel impact. Fantastisch!