In totaal heeft het 3,5 jaar geduurd tussen het eerste gesprek en de uiteindelijke zwangerschap. Daarvoor waren 9 IUI behandelingen en een IVF behandeling nodig. Bij de eerste terugplaatsing van het embryo dat uit de IVF behandeling was ontstaan, was het raak! Ik kan me nog goed herinneren dat het voor ons zo onwerkelijk voelde dat het eindelijk zo ver was.
Kans van 1 op 12 miljoen!
Eenmaal aangekomen in Leiderdorp voelden we een gezonde spanning, dit zou het eerste moment worden dat we kennis zouden maken met ons kindje. En wat was het bijzonder, om voor de eerste keer het hartje van je kindje te zien kloppen. Wat nog een veel grotere verrassing was, is dat al snel bleek dat er niet 1 hartje, niet 2 hartjes, maar 3 hartjes klopten! We waren in verwachting van een eeneiige drieling. Een zwangerschap waarbij twee kindjes samen in één vruchtzak zaten en één kindje apart en waarbij ze met z’n drieën één placenta deelden. Later begrepen we van de gynaecoloog dat de kans op een zwangerschap op deze manier 1 op de 12 miljoen is (bizar!).
We waren ontzettend blij (3 dubbel 😊), maar ook bezorgd aangezien het een hoog risico zwangerschap was. Bij 16 weken hebben we een gesprek gehad in Leiden met een gespecialiseerde arts die met ons besprak welke risico’s er allemaal op de loer lagen. De kans dat we te maken zouden krijgen met complicaties was 40% en dat kon uiteenlopen van een kleine afwijking tot aan 3 zwaar gehandicapte of doodgeboren kindjes. Dit was ook het moment dat met ons werd besproken reductie te overwegen; op deze termijn konden we er nog voor kiezen twee van de drie kindjes te laten gaan om zo de overlevingskans voor het derde kindje te vergroten. Voordat we het ziekenhuis in Leiden verlieten, waren we er al uit. Tot nu toe zagen alle echo’s (die we om de week hadden) er heel goed uit en het voelde niet als een optie om twee kindjes bij voorbaat te laten gaan, terwijl er geen zekerheid was dat het derde kindje daar niet door beschadigd zou worden. We besloten de natuur te laten bepalen en af te wachten hoe de zwangerschap zou verlopen.
Het is zeker een spannende tijd geweest, maar uiteindelijk was het het allemaal waard. De zwangerschap bleef goed gaan. Op de 20 weken echo was nog steeds alles goed en vanaf 28 weken ben ik preventief opgenomen in het ziekenhuis. Het plan was om de kindjes met 32 weken te halen via een keizersnede. Uiteindelijk zijn ze 4 dagen eerder geboren, omdat er sprake was van TAPS (één van de risico’s die in Leiden met ons besproken was). Op 11 februari 2021 zijn Tess, Bo en Jula geboren! Ze hebben nog 4 weken in het ziekenhuis gelegen, maar inmiddels zijn we gelukkig met z’n vijven thuis en genieten we volop! Het gaat met alle 3 de meisjes heel goed 😊.
Met ons verhaal delen wij graag wat er mogelijk is met de hulp van Moeders voor Moeders. Het was dus ook heel vanzelfsprekend om zelf mee te doen! Het voelt goed om dit ‘terug te kunnen geven’ na alle hulp die wij hebben mogen ontvangen bij onze kinderwens. En doordat ik in verwachting was van een drieling was er 3 dubbel zoveel hCG aanwezig om te geven 😉. Het contact met Moeders voor Moeders was erg prettig en het werd ons zo makkelijk mogelijk gemaakt om te kunnen doneren met de levering van materialen en het ophalen ervan. En dan krijg je als bedankje ook nog eens een heerlijke omslagdoek. Nu al de lievelingsdoek van onze meisjes, zo heerlijk zacht en warm!
