Waarom heb ik meegedaan aan Moeders voor Moeders? Inmiddels weten we dat het niet vanzelfsprekend is om een baby te willen op het moment dat het jou perfect lijkt. Nu in het kort, mijn verhaal.
Ons leek het bijvoorbeeld leuk om een baby te verwelkomen in 2024, zodat er 4 jaar zou zitten tussen ons zoontje en zijn broertje/zusje. Zo ben ik tijdig gestopt met de pil en heb ik ruim op tijd foliumzuur geslikt. Alles eraan doen om je lichaam voor te bereiden. Ik ging aan de slag met ovulatie testen en ook mijn zwangerschapstest voerde ik snel uit. Helaas kwam er toch een miskraam tot stand. Hier heb ik eigenlijk nooit de tijd voor genomen om het te verwerken en ging door met mijn leven. Ondertussen ook controles bij de verloskundige gehad of alles er goed uit zou zien. Dit was gelukkig wel zo. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, toch?
Zo'n 7 maanden later hadden we weer een positieve test in handen, deze keer heb ik niet zo vroeg getest als de eerste keer, ik wilde het zeker weten. Daar gaan we! Afspraken ingepland bij de verloskundige, alles is in orde. Ook de 11 weken echo was goed. Toen werd ons zoontje ziek, al snel kwamen we er achter dat dit de vijfde ziekte (parvovirus) was. Dit komt voornamelijk voor bij kinderen tussen 4 en 10 jaar. Er zou een kleine kans zijn dat ik het niet gehad zou hebben. Bij het doen van de Nipt-test hebben we besloten ook te testen op het parvovirus. De uitslag kwam al snel, ik bleek positief. Een week later volgde een controle in het ziekenhuis. Ze vertelde me dat ik positief moest blijven en de kans klein zou zijn dat het niet goed zou zijn met de baby. De gynaecoloog doet de echo. Ik kijk naar de echo, naar de gynaecoloog en ik en mijn man kijken elkaar aan. We weten genoeg...
De gynaecoloog vertelde ons dat het hartje niet meer klopte. Nu kwamen we in een ander traject terecht. Ik koos ervoor om de bevalling op te wekken en een week later ben ik in het ziekenhuis bevallen van onze 13 weken stilgeboren foetus. Gelukkig hebben we mooi afscheid kunnen nemen. Maar de rollercoaster waar je in beland is bizar. Te allen tijde sta ik ervoor in om iedereen te helpen en had hen gevraagd of ze de foetus konden gebruiken voor onderzoek naar het parvovirus o.i.d. Helaas ging dat niet. De wereld op z'n kop, naar huis gaan zonder iets, met een lege buik... De kans zou heel klein zijn en toch zijn wij degene die dit mee moesten maken. We hadden ook niemand vertelt van deze zwangerschap, dus voor iedereen kwam het als een klap binnen. Nu wist ik het echt zeker. Het "krijgen" van een baby is niet zo gemakkelijk. Je bewandelt een pad en soms bevat het pad hobbels en obstakels. Het is niet altijd gemakkelijk om het pad weer te vinden en deze verder te bewandelen. Ik denk wel dat het belangrijkste is, dat je de kracht weer vindt om dat te kunnen doen.
We wilden ervoor gaan en 3 maanden later hadden we weer een positieve test in handen. Voorzichtig aan waren we blij, maar toch wilden we eerst een echo om het zeker te weten. De 7,5 weken echo was goed. En met 8 weken hadden we het bij onze belangrijkste personen kenbaar gemaakt. We stonden en staan er nog steeds positief in! Ik las na de echo ergens een bericht van Moeders voor Moeders en ben hierin verder gaan lezen. De website uitgeplozen en bekeken wat ze nu eigenlijk doen. Zo werd mij duidelijk dat ze uit de ingeleverde urine het hCG hormoon filteren, dat wordt verwerkt tot bruikbare grondstof voor vruchtbaarheidsmedicijnen. Ik wilde weer mensen helpen! Aanmelden durfde ik alleen niet zo snel. Want wat als het weer mis gaat? Heb gewacht tot de 10 weken echo, zodat we ook zeker wisten dat alles goed zou gaan en dat was het geval. Ik voelde een lichte verlossing en ging me direct aanmelden! De aanmelding ging gemakkelijk en de intake ging ook prima. Alles werd duidelijk uitgelegd en had een contactpersoon waarmee het contact heel gemakkelijk ging. De eerste levering kwam binnen: 3 blauwe kratten met 4 flessen, een maatbeker en een welkomstcadeau.
Ik heb op dit moment geen werk en wilde hier vol voor gaan. Alle kleine boodschappen belandde in de maatbeker en vervolgens in de fles. Dit ging gemakkelijker dan ik dacht. Het is even wennen, maar het went snel. Eigenlijk maakte ik er een soort wedstrijd van met mezelf. Hoe vol kun je de fles krijgen? Vaak kwam ik tot 1,5 fles per dag, wat bleek dat ik flessen te weinig had. Bij de vraag of ik een extra krat kon krijgen werd er heel snel gereageerd en jawel! Bij het volgende bezoek stonden er 4 blauwe kratten klaar. Helemaal top! Ik baalde eigenlijk wel soms als ik niet verder kwam dan 1 fles per dag, ik wilde zo graag zoveel mogelijk kunnen helpen. Uiteindelijk ben ik zeer tevreden met mijn opbrengst naar Moeders voor Moeders. Ik hoop dat ik met mijn deelname iemand (of meerdere) te kunnen helpen dat hun droom waargemaakt kan worden. Jammer genoeg vlogen de weken voorbij en zat mijn deelname er al snel op. Ergens vond ik het wel weer gek om ermee te stoppen. De laatste keer is weer afsluiten van alles. De kratten werden opgehaald en ik kreeg nog "milestone" kaartjes in de brievenbus. Heel erg leuk gedaan! Ik heb het contact prettig ervaren. Evenals de mail en de nieuwsbrieven. Je las dan weer waarvoor je het deed en dat gaf een hoop positiviteit. Mocht het er in de toekomst nog een keer inzitten, dan zou ik het zo weer doen! Het is een kleine moeite om dit te kunnen doen. Ik zou eigenlijk aan iedereen willen vragen om hun "urine" bij te dragen. Wat is er nu mooier dan iemand te kunnen helpen met iets wat je anders doorspoelt?