Na 7,5 jaar... ineens twee streepjes op de zwangerschapstest! Ik moest huilen en lachen van blijdschap. Dit hadden wij nooit meer durven hopen.
Een eigen kindje of adoptie?
Na jaren van ziekenhuis in ziekenhuis uit, hormoonpillen en injecties, kijkoperaties en uiteindelijk het bericht dat mijn man onvruchtbaar bleek te zijn en dat zelfs IVF niet mogelijk was, leek een eigen kindje geen mogelijkheid meer. Ook toen het bij mijn man wél goed was, werd ik namelijk niet zwanger. De oorzaak hebben ze in het ziekenhuis niet kunnen vinden. Na heel veel verdriet, woede en vele gesprekken, besloten wij een adoptietraject in te gaan. Dat bleek een mallemolen aan keuringen, waardoor je ontzettend gaat twijfelen aan jezelf: ben ik wel goed genoeg om moeder te mogen worden?
Gelukkig kregen we de goedkeuring van de Raad van de Kinderbescherming en Centrale Autoriteit Kinderaangelegenheden na het volgen van een cursus. Er volgde opnieuw een keuring bij onze vergunninghouder. We gingen voor een kindje met complexe special needs. We kregen vaak te horen dat het zo fijn was dat wij hiervoor openstonden en kregen dus ook toestemming van de vergunninghouder. Tot die ene avond… Als we zó breed openstonden, wilden zij niet meer voor ons bemiddelen. Onze wereld leek in te storten. Een poos daarvoor hadden we op een kindje gereageerd, waar wij met ons hele hart en alle liefde voor hadden willen zorgen. Maar dat dossier is teruggestuurd, omdat zij geen ‘passende ouders’ konden vinden… Mijn hart brak.
Het dossier was teruggestuurd, omdat zij geen 'passende ouders' konden vinden...
De dag erna deed ik een zwangerschapstest. En al die jaren vechten waren ineens niet voor niets geweest. Ik durfde het niet te geloven, onze eigen baby! ’s Middags deden we samen nog een test: ‘2-3 weken zwanger’! Wat een wonder.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik deelgenomen aan Moeders voor Moeders, omdat ik weet hoe het is als je moeilijk zwanger kunt worden.
In de periode waarin een eigen kindje krijgen alsmaar niet lukte, schreef ik gedichtjes voor ons droomkindje:
Kleine handjes
Teder en zacht
In gedachten
Zie ik hoe je naar me lacht
In mijn dromen
Heb ik jou al zo vaak ontmoet
Mijn lieve kindje
Met jou wil ik zo graag
De toekomst tegemoet
Ik wil je al mijn liefde geven
Je laten vertrouwen
En geloven in wie je bent
Ik wil je dicht bij me koesteren
Je niet meer missen
Ik wacht op jou
Jouw stem in mijn dromen
Ik hoor daar jouw lach
Mijn lieve kindje
Ik kan niet wachten
Tot ik jou ontmoeten mag
Mijn hart is betoverd
Door jouw mooie licht
Ik draag je bij me
Zo dankbaar en blij
Vervuld door de liefde
Voor jou mijn lieve kind
Jij bent mijn mooiste droom
Mijn mooie bevalling
27 mei 2020 begonnen ’s nachts om ongeveer half 3 de weeën, nog onregelmatig. Mijn man was nog aan het slapen en ik hoopte zo hard dat dit dan toch de natuurlijke start zou zijn van de bevalling. Ik was 25 mei uitgerekend en we waren al met de verloskundige en het ziekenhuis in gesprek om eventueel ingeleid te worden als de bevalling met 41 weken nog niet was begonnen. Dat zag ik niet zo zitten, ik was bang voor een weeënstorm. 27 mei had ik in de ochtend ook nog een afspraak bij een acupuncturist voor een overtijdbehandeling. Hiermee werd de energiestroom van de baarmoeder gestimuleerd en deze was gericht op het loslaten van blokkades. De hele dag door bleef ik onregelmatige weeën houden en stiekem begon ik te hopen…zou ik dan echt vanavond mogen bevallen en ons kindje mogen ontmoeten? De hele week had ik al ananas(hart), bitterlemon, teunisbloemoliepillen en vrouwenmantelthee op en andere adviezen opgevolgd om de bevalling op te wekken.
Zou ik dan echt vanavond mogen bevallen en ons kindje mogen ontmoeten?
’s Avonds zette de weeën door en zijn we nog twee wandelingen gaan maken om de weeën te stimuleren. Na het eten zijn we in bad gegaan, met gedempte lichtjes, jacuzzi (scheen ook te helpen bij de weeën) en muziek van Ludovico Einaudi. We zijn de weeën gaan timen, toen kwamen ze om de 5/6 minuten. Ik ging op bed liggen en vervolgens om ± 23:00 uur begonnen ze om de 3 minuten te komen. Ik kreeg steeds meer hoop…het begin van een natuurlijke bevalling, die ik zo graag wilde, was toch gekomen! Om 23:50 uur hebben we de verloskundige gebeld en om 00:30 uur bevestigde zij dat ik 3 cm ontsluiting had. Ik was zo blij! Want de vrijdag ervoor had ik 0 cm. Ze vroeg of we meteen naar het ziekenhuis wilden gaan of nog even wilden wachten. Omdat ik het nu nog wel goed aankon, wilde ik graag naar het ziekenhuis.
Onderweg gebruikte ik de geboorteTENS. Deze onderbreekt de pijnprikkels naar de hersenen en heeft me echt geholpen bij de bevalling. In de auto heb ik ook Einaudi gedraaid (Una Mattina). Op 28 mei kwamen we om 1:30 uur aan in het ziekenhuis. Hier kregen we onze eigen verlossuite en er hing een hele relaxte sfeer. Ik wilde graag bevallen met behulp van de zwaartekracht. In het begin lukte het mij nog om de weeën op te vangen met de geboortebal. In het ziekenhuis aangekomen had ik ongeveer 4 cm ontsluiting. Ik heb vooral op mijn adem gefocust en ook hier steeds pianomuziek van Einaudi geluisterd. Halverwege werd het wel heel zwaar om te zitten en staan en ben ik op mijn zij op bed gaan liggen met een peanutball. Bij de controle erna had ik 8 cm ontsluiting, wat wel positieve moed gaf.
Het persen vond ik wel heel spannend. Ik heb toen de hypnobirthing meditatie voor de persweeën twee keer geluisterd en de verloskundigen hebben mij er heel goed doorheen gepraat. Ik mocht voelen hoe dichtbij het hoofdje al was en met een spiegeltje kijken, waardoor ik haar haartjes al kon zien. Dat was wel motiverend. Tijdens het persen zelf was ik bang om uit te scheuren, maar hier werd ik heel goed gerustgesteld en begeleid door de verloskundige. Zij hielp me steeds om weer terug te keren naar het openen van mijn knieën, kin op de borst, adem vast te zetten en te persen. Na het hoofdje was het werken voor haar schouders. Ik heb Cheyenne Savannah zelf aan mogen pakken. Ik had verwacht dat ik zou gaan huilen, maar ik kon alleen maar lachen. Wat bijzonder en wat een wonder om ons kleine meisje op mijn buik te mogen hebben, in mijn armen (28 mei, 8 uur ’s morgens). Zoals we in ons geboorteplan hadden gezet, heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt nadat deze was uitgeklopt. Hij moest huilen van geluk.
Toen begon ons gouden uurtje. Je dronk meteen heel goed aan de borst. Met jou in mijn armen werd de placenta geboren zonder pijnstilling. Ik had gelukkig maar 1 hechting nodig en jou op mijn borst maakte alles goed. Lief meisje, door jou heb ik zoveel angsten overwonnen! Ik was zó bang voor de bevalling van tevoren, maar ik ben heel erg trots op hoe het is gegaan, zonder verdoving. Ik ben zo ontzettend dankbaar en blij met jou en elke keer als ik naar je kijk, kan ik nog steeds bijna niet geloven dat jij een leven lang bij ons mag zijn. 7,5 jaar hebben we zo hard voor jou gevochten. Je bent superlief en tevreden. Je bent de liefste, mooiste baby die ik me ooit had kunnen wensen. Schatje met jou wil ik nog zoveel moois beleven, samen met je papa! Ik ben stapelverliefd op jou.
