Nadat wij in 2011 getrouwd waren besloten we al snel dat we graag een gezinnetje wilden stichten.
Helaas ging dit niet zo gemakkelijk door mijn erfelijke aandoening en werd er besloten dat we via klinisch genetica in aanmerking konden komen voor IVF-behandelingen, omdat we inmiddels alweer 4 jaar verder waren.
In januari 2015 zouden we de eerste IVF-behandeling krijgen, maar in augustus 2014 waren we gezellig gaan uiteten waarna ik opeens erg ziek werd. Ik kon niks binnen houden en we besloten om naar huis te gaan om vervolgens na het weekend maar eens langs de huisarts te gaan. Het was inmiddels maandag en ik was nog steeds niet lekker en heb toen de huisarts gebeld en kon gelukkig een uurtje later terecht. Hier aangekomen moest ik mijn bloedwaardes laten testen deze waren gelukkig goed ook moest ik mijn urine inleveren en gingen ze deze controleren ondertussen moesten we plaats nemen in de wachtkamer. Naar ongeveer 30 minuten werden we naar binnen geroepen en werden we allebei gefeliciteerd, ik was zomaar spontaan zwanger
Nadat we wisten dat ik zwanger was, hebben we contact opgenomen met moeders voor Moeders om me aan te melden om mijn urine te doneren. Wij hebben hier vanaf het begin geen moment aan getwijfeld, zodat we ook andere mensen kunnen helpen om zwanger te worden.
De maanden vlogen voorbij en iedere keer weer opnieuw genoten we van de echo's en de bewegingen in mijn buik. Inmiddels naderden we de uitgerekende datum en zou ons wonder geboren gaan worden.
Het was vrijdagochtend 29 mei 2015 en ik werd wakker met pijn in mijn onderrug. Ik kon nauwelijks opstaan. Uiteindelijk hebben we contact opgenomen met onze verloskundige en ze zou er binnen een half uurtje zijn. Niet veel later was ze er inderdaad en heeft ze een inwendig onderzoek gedaan. Hieruit bleek dat ik op dat moment 1 centimeter ontsluiting had. Ik kreeg het advies een warme douche te nemen en met een kruik in de rug wat te gaan slapen. Ze zou rond 14.00 uur nog even komen checken hoe het ging. Na wat geslapen te hebben was het opnieuw tijd dat de verloskundige een controle zou doen, ik had nog steeds 1cm ontsluiting. Ze zei “hou je maar lekker rustig ik kom vanavond om 23.00 uur nog een controle doen”.
Na een aantal uurtjes van rust en gegeten te hebben, brak de avond aan en ik begon weer flinke pijn te krijgen in de onderrug, was ook erg misselijk en niet veel later kon ik weer niks binnenhouden. Inmiddels was het bijna 23.00 uur en zou de verloskundige weer komen. We wachtten af en uiteindelijk arriveerde ze. Weer werd er een inwendig onderzoek gedaan om te kijken hoe het nu zat met de ontsluiting en ja ik had op dat moment 3cm ontsluiting, maar nog niet genoeg om te mogen gaan bevallen.
De verloskundige ging weer huiswaarts waarna ik steeds meer pijn en last kreeg van mijn onderrug ik moest heel nodig naar toilet en kon er bijna niet meer afkomen, maar uiteindelijk met veel moeite toch mijn bed weten te bereiken.
Ik zei tegen mijn man “ik heb echt pijn bel de verloskundige maar weer”. Niet veel later was ze er weer en werd er met veel toeters en bellen gehandeld, want ik had volledige ontsluiting en mocht dan ook gaan bevallen. De verloskundige heeft om 01.00 uur dan ook mijn vliezen gebroken en om 03.35 uur was onze kleine man er.