We zijn ontzettend trots om te kunnen zeggen dat ik zwanger ben.

Na zelf een jaar geprobeerd te hebben om zwanger te raken, namen we contact op met de huisarts en zijn er onderzoeken naar de vruchtbaarheid van mijn vriend uitgevoerd. Dit was allemaal in orde. Wat volgde was een bezoek aan de gynaecoloog, waarbij mijn vruchtbaarheid onderzocht werd. De gynaecoloog ging na of ik geen verklevingen in mijn eileiders had en of deze nog open waren. Ook dit was in orde. Na ruim 9 maanden onderzoek werden we weggestuurd met de boodschap dat we het zelf nog maar eens moesten gaan proberen. Dat hebben we een half jaar gedaan, echter zonder succes. In oktober 2023 zijn we gestart met 3 IUI behandelingen in het ziekenhuis. Helaas leidden ook deze behandelingen niet tot een zwangerschap.

In december 2023 zijn we een vruchtbaarheidstraject bij een fertiliteitskliniek gestart. Tijdens dit traject is er geprobeerd om middels het weghalen van eicellen en inleveren van zaadcellen de bevruchting tot stand te laten komen. Hiervoor heb ik hormoonspuiten gekregen om de eisprong op te wekken, waarna er een punctie gedaan werd en er een eitje bevrucht werd. De eerste poging mislukte helaas, ik raakte niet zwanger. Na een maand rust en een tweede poging was het wel raak, ik was eindelijk zwanger!  

Na dit lange vruchtbaarheidstraject van ruim 2,5 jaar in zowel het ziekenhuis als een fertiliteitskliniek, wist ik direct dat ik iets terug wilde doen. Ik ben zelf immers ook zwanger geraakt door vruchtbaarheidsmedicijnen. Vriendinnen vertelden mij over Moeders voor Moeders en hun missie. Ook in het ziekenhuis hoorde ik over deze organisatie. Daarom was het voor mij een logische stap om deel te nemen aan Moeders voor Moeders en urine te doneren. Het is een kleine moeite om mee te doen, maar van zo'n grote waarde voor wensmoeders!