Ik weet eigenlijk niet eens zo goed hoe dit verhaal te beginnen. Het is namelijk zo dat 2024 voor mijn partner en mij vanaf mei aardig donker leek te worden. Na veel buikpijn en doktersbezoekjes werd ik doorgestuurd voor het maken van een inwendige echo. Er werd gedacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na ongeveer 10 seconden kijken gingen alle alarmbellen af, en nog geen 4 uur later lag ik vrij onwetend op de OK.
Er was een enorme cyste gevonden en men zag hierdoor niets anders meer dan de cyste. Ik werd geopereerd omdat men bang was dat mijn eierstokken waren verdraaid. Een paar uur later werd ik wakker. In de war en niet begrijpend wat er allemaal was gebeurd. Thuis mocht ik verder revalideren en na ongeveer 2 weken was de uitslag van de kweek bekend die tijdens mijn operatie werd gedaan van de cyste. Ik kreeg te horen dat het om een borderline tumor ging in mijn rechter eierstok van 17 centimeter groot. Niet kwaadaardig, maar ook niet goedaardig. Het was dus nodig dat dit zo snel mogelijk weg gehaald zou worden. Maar door de complicaties van deze operatie (cyste was geknapt in mijn buik) moest ik eerst 6 weken herstellen.
Ik werd doorgestuurd naar een ander ziekenhuis, want mijn huidige ziekenhuis had dit nog niet eerder zo ernstig gezien en wilde in verband met onze kinderwens geen risico’s nemen. 6 weken later lag ik dan ook opnieuw op de operatiekamer bij een ander ziekenhuis. Dit keer wel goed voorbereid en ik wist precies wat er ging gebeuren. Deze operatie verliep soepel. Ondanks mijn enorme keizersnede, werd de tumor volledig verwijderd. Echter konden ze hierbij mijn eierstok en eileider niet meer redden. Dit was even slikken, maar ach, ik was gezond. Daar ging het allemaal om. Dit ziekenhuis wilde voor de zekerheid ook de tumor op kweek zetten. Gewoon om maar zeker te zijn dat het echt niet kwaadaardig was.
1 week later volgde er helaas slecht nieuws. Het bleek toch te gaan om eierstokkanker. Onze wereld stortte volledig in elkaar. Ik was pas 30 jaar. Op de automatische piloot begon ik in mijn hoofd al afscheid te nemen van iedereen. En wilde ik vooral alles graag goed achterlaten. Ik wist immers niet hoe erg het was, of er uitzaaiingen waren, etc. Maar ik was letterlijk doodsbang dat dit het was. Dat mijn leven erop zat. Nog voordat we überhaupt konden gaan voor onze kinderwens. Had ik maar niet zo lang gewacht. Had ik maar niet zoveel willen reizen. Dan had mijn partner in elk geval iets van mij gehad als ik er dadelijk niet meer ben. Dit was continu mijn gedachte. Ik voelde mijn leven tussen mijn vingers door glippen. En ik had nergens meer controle over.
Er volgde enorm veel controles. Echo’s, bloedafnames. En na 2 maanden volgde het beste nieuws ooit. Ik was helemaal schoon. Mijn waardes zagen er allemaal weer keurig uit. De kanker was volledig uit mijn lichaam, ik was weer gezond. Lichamelijk dan, want geestelijk was ik alles behalve gezond. Door de operatie en gesprekken met de fertiliteitsarts werd duidelijk dat mijn eitjes niet meer in orde waren. De kanker had alles dusdanig aangetast dat we misschien wel afscheid moesten nemen van onze kinderwens. Mijn partner en ik hadden nooit hardop uitgesproken dat we heel graag, of juist helemaal geen kinderwens hadden. Ik was al een tijdje van de pil af omdat we dachten, wat er ook gebeurd alles is goed. Maar ineens was het niet meer goed. We mochten zelf niets meer bepalen.
Wekenlang van intensieve therapie volgde. Ik was schoon, gezond en zou mijn leven moeten vieren. Maar er viel in mijn ogen niets meer te vieren. Ik was gebroken. Kapot. Mijn leven is me in 3 maanden tijd afgenomen en ik heb geen idee hoe ik nu verder moet. Misschien moet ik mijn partner loslaten, zodat hij met een ander misschien wel kans zou hebben om kinderen te krijgen. Want hoe egoïstisch was het als ik hem dat niet gunde. Op een gegeven moment kreeg ik last van mijn schouder, tanden, hoofd, arm, been, bil, etc. Ik ging voor ieder pijntje opnieuw naar de dokter. Overtuigd van het feit dat ik vol uitzaaiingen zat. Naar mijn buitenwereld probeerde ik sterk en stoer te blijven. Want met mij komt het wel goed hoor. Maar ondertussen huilde ik mezelf zo goed als iedere nacht in slaap. Ik heb vaak gedacht ‘’als dit het is voor de rest van mijn leven, waarom ben ik dan gezond geworden’’.
Mijn partner drong aan op een vakantie. Even weg. Even uit de situatie, uit de omgeving. En zo vlogen wij in november richting Egypte. We hadden immers beide geen zon gezien dit jaar. En wat was het fijn, de warmte op onze huid. De wijntjes bij het eten. De fijne gesprekken. Langzaam verdwenen al mijn pijntjes. Ik betrapte mezelf er zelfs op dat ik weer kon lachen. En intens van mijn partner kon houden. Na ongeveer de 5e dag bleef mijn menstruatie uit. Ik was gewaarschuwd voor het feit dat ik wel eens vervroegd in de overgang kon raken. Mijn eierstok en eileider was er immers uit, en mijn eitjes waren kapot. Het werkte niet meer zo lekker daarbinnen. Iets in mij gaf me echter een sprankje hoop. Wat als ik nu zwanger zou zijn? Heel voorzichtig probeerde mijn partner aan te geven dat dit toch echt onmogelijk was. Ik snap het wel. Hij zag me eindelijk weer lachen. Dit sprankje hoop zou alles weer kapot kunnen maken. Hij gaf aan dat we thuis gewoon weer met mijn arts zouden bellen, maar nu zouden genieten.
Genieten deed ik zeker maar ik stopte (puur op instinct) toch met het drinken van alcohol en eten van rood vlees. Verder wist ik nog niet zoveel over de regels. Samen maakte we nog een snorkeltour op de boot en vlogen we een dag later weer naar huis. Eenmaal thuis begon ik met het uitpakken van de koffers. Ik had nog wat zwangerschapstesten liggen van voor mijn ziekte en besloot om er toch een te doen. Ik plas over het staafje heen, leg de test aan de zijkant en pakte de toiletspullen uit. Onbewust kijk ik na 2 minuten naar rechts, en zie 2 dikke vette rode strepen. Paniek, blijdschap, onbegrip, verwarring, trots en doodsbang storm ik de trap af. Zonder wat te zeggen begreep mijn partner direct wat dit betekende. Hij schudde zijn hoofd en bleef 'nee' roepen. Dit kan niet. Ik trok hem mee naar boven. Naar de badkamer. Had ik me het dan verbeeld? Ik greep de test en gaf het aan hem. Hij zag het ook. 2 dikke rode strepen. We hebben samen 3 kwartier lang op de rand van het bad gezeten met de test in onze handen. Ik huilend en hij stil, vol onbegrip en angst. Ik las op internet dingen waar ik erg bang van werd en kon de volgende dag in de pauze van mijn arts direct komen voor een echo.
Omdat ik pas 5 weken zwanger bleek te zijn, durfde mijn arts me nog niet te feliciteren. Er was namelijk nog geen kloppend hartje te zien. Maar 1 ding was zeker. Ze was totaal overrompeld en begreep hier niets van. Maar ze was ook zo trots. Het is gek om te benoemen maar wel belangrijk. Mijn partner en ik mochten namelijk 6 weken lang geen gemeenschap hebben. 12 weken als je de operatie ervoor ook erbij zou rekenen. We hebben dus welgeteld 1 keer gemeenschap gehad na de operatie. 1 keer. En mijn eitjes waren kapot.
Een aantal weken later kreeg ik weer een echo bij mijn behandeld arts. Tot nu toe was ik iedere dag bang voor bloed in mijn ondergoed. Dus laat er alsjeblieft een kloppend hartje zijn. En die was er. Direct en overduidelijk. Eindelijk durfde ze ons te feliciteren. Ik heb alleen nog maar gehuild. Het werd voor ons pijnlijk duidelijk dat het niet voor de hand liggend was om zwanger te mogen worden. Dit is letterlijk een wonder. Dus ik was vastbesloten om te helpen waar ik kon. Zo kwam ik in contact met Moeders voor Moeders en heb uiteraard mijn medische situatie uitgelegd. Ik zou namelijk nooit door het delen van mijn urine een ander in gevaar willen brengen. De organisatie en al onze artsen gaven aan dat dit echt niets is wat ik over kon geven. Ik had domme pech gehad, of juist een bult vol geluk. Als je het mij vraagt het laatste.
Alle ellende was het meer dan waard. Ik ben nu 15 weken zwanger. De nipt test met nevenbevindingen is helemaal goed. Ik ben nog steeds schoon en ik durf nu ook te zeggen dolgelukkig. Ik denk dat dit mijn leven heeft gered. Hoe gek dat ook klinkt. Ik heb weer zin om op te staan. Ik werk weer volledig. En ook mijn vrienden zie ik weer regelmatig. Ik denk dat ik nog nooit zo dankbaar en gelukkig ben geweest als nu. En ik gun iedereen hetzelfde gevoel. Dat is de reden dat ik me heb opgegeven voor Moeders voor Moeders.